Classic album: Norah Jones – Come Away With Me

Als Blue Note-platenbaas Bruce Lundvall de jonge Norah Jones op zijn kantoor ontvangt, haar demo luistert, en hoort hoe ze ‘World of Trouble’ van haar partner in crime Jesse Harris zingt, stelt hij haar een vraag: wil je een jazz-zangeres worden of een popzangeres? Het zet Jones aan het denken. Want een jazz-verleden, dat heeft ze zeker.

Als kind luistert ze naar muziek van artiesten als Bill Evans en Billie Holiday. Op haar school in Dallas heeft ze prijzen voor ‘best jazz vocalist’ gewonnen en nadat ze naar de University of North Texas verhuist legt ze zich toe op jazzpiano. Maar toch. Jones zit ondertussen in verschillende bandjes waarmee ze ook andere genres aanraakt. Dus wat ze op de vraag moet beantwoorden weet ze eigenlijk niet. Norah Jones is vooral Norah Jones.

En omdat ze Norah Jones is, wordt ze getekend bij dit beroemde label. Met het vertrouwen dat ze krijgt gaat ze de Allaire studio in, een idyllische plek in het Catskillgebergte van de staat New York. Met vertrouwen worden hier tientallen nummers opgenomen, waarvan er 21 bij die labelbaas Lundvall belanden. Het zijn funky mixen waar de gitaren er overtuigend bovenop liggen. Maar dan moet Jones een klap incasseren. De opnames worden geweigerd. De zangeres is bang dat het contract zal worden ontbonden, maar geeft niet op. En met hetzelfde materiaal gaat ze opnieuw aan de slag, maar dan in een subtiele variant. Het zal het debuut Come Away With Me opleveren waarvan er ondertussen al 27 miljoen exemplaren zijn verkocht.

Het belangrijkste wat Jones is blijven doen: dicht bij zichzelf blijven. En in die mede-songschrijver Harris blijven vertrouwen. Samen hebben ze een filosofie die op elke toon van de plaat hoorbaar is: deze muziek moet echt klinken. Liever een live-opname die breekbaar is, dan een gepolijste song waar alle emotie naar de achtergrond is gedrukt. De albumtitel zegt het al: Norah Jones nodigt je op dit album mee in haar eigen wereld. De toon wordt meteen gezet op het door Harris geschreven ‘Don’t Know Why’ waarbij de luisteraar heel dicht naast Norah Jones plaatsneemt. Het is geen verrassing dat deze song en specifiek deze opname een Grammy verdiende. Met Come Away With Me verzamelde ze overigens meer van deze beeldjes.

*tekst loopt door onder de foto

De vraag wát voor zangeres ze wil worden, doet er niet meer toe. Het lukt Norah Jones juist om genres als folk, pop, jazz en blues te vermengen. Norah Jones wordt haar eigen genre. De spanning van het platencontract is nergens op de plaat hoorbaar. Het is haar juist gelukt om de spontaniteit voelbaar te maken. Waarbij ze niet alleen indruk maakt als zangeres, maar ook als pianist. Zet de eerste tonen van de titeltrack op en je waant jezelf in een warme woonkamer voor het knisperende haardvuur, overtuigd dat romantiek altijd zal blijven bestaan.

Achteraf, zegt Norah Jones, was die afgekeurde versie ook goed genoeg. Als de gitaren wat naar achter waren geschoven in de mix, was dezelfde impactvolle plaat verschenen die Come Away With Me is geworden. Zij kan dit het beste weten, want Come Away With Me is opgenomen in een uniek momentum. Alles om Norah Jones heen landde op de juiste plek. Daar konden miljoenen luisteraars van meegenieten.