AC/DC – Let There Be Rock

Back In Black (1980) is niet het eerste album dat redding brengt voor AC/DC. Drie jaar eerder zorgt Let There Be Rock ervoor dat het contract met de platenmaatschappij niet in de papierversnipperaar verdwijnt. Nederland speelt een belangrijke rol in die doorbraak van de Australische hardrock band.

Het is onmogelijk om niet onder de indruk te raken van de werklust waar AC/DC halverwege de jaren 70 mee behept is. De Australische hardrock band staat bijna elke avond wel ergens op het podium van een zaal of een kroeg. AC/DC treedt soms twee keer per dag op, een enkele keer zelfs drie keer. Aanvankelijk wordt vooral het eigen, Australische achterland murw gebeukt met de oorverdovende shows. Vanaf 1976 wordt het vizier ook op Europa gericht. Vanwege de historische band met het land, treedt AC/DC aanvankelijk vooral op in Groot Brittannië. In de zomer van dat jaar staat de band bijvoorbeeld op het affiche van het prestigieuze Reading festival. Rond die tijd vinden ook de eerste Nederlandse shows plaats, o.a. in de Paradiso in Amsterdam en de Eksit in Rotterdam. Later in 1976 komt de band nog terug voor een optreden in het Congresgebouw in Den Haag.

Tekst gaat verder onder de playlist

De overvolle concertagenda vormt een schril contrast met de bescheiden verkoopcijfers van de albums. De eerste platen van AC/DC komen zelfs uitsluitend in eigen land uit. High Voltage is de eerste internationale release, gedistribueerd door de Amerikaanse muziekgigant Atlantic. Het is in werkelijkheid weinig meer dan een compilatie van de twee eerdere, Australische titels. En hoe goed de songs ook zijn, het betekent een valse start voor AC/DC. Het volgende album Dirty Deeds Done Dirt Cheap komt niet eens uit in Amerika. Dat gebeurt pas in 1981, ná het monstersucces van Back In Black. Terwijl de band weer eens midden in zo’n slopende clubtournee zit, krijgt het management te horen dat Atlantic het vertrouwen aan het verliezen is. De kans is aanzienlijk dat het contract binnen afzienbare tijd in de papierversnipperaar verdwijnt. Tenzij… het volgende album wel de gehoopte verkoopcijfers genereert.

Compromisloos rockalbum

Die onheilstijding uit Amerika pookt het heilig vuur in de band hoog op. Het is aantrekkelijk om te buigen voor de disco of te flirten met de punk. Het zijn immers de dominante muziekstromingen anno 1977. Heel wat artiesten en bands bezwijken voor die verleiding. AC/DC bestaat echter uit een stel rechtlijnige Australiërs. Zonder al te veel discussie wordt besloten om een compromisloos rockalbum te maken, dus met veel gitaren. Het is daarnaast de ambitie van AC/DC om de tomeloze energie die de band tijdens de optredens genereert, vast te leggen in de studio. In een paar koortsachtige weken schrijven de gitaristen Angus en Malcolm Young genoeg songs voor een compleet album. Zanger Bon Scott levert zoals gebruikelijk de teksten. Het enige oude liedje waarop teruggegrepen wordt is Problem Child, waar een langere oerversie van te vinden is op Dirty Deeds Done Dirt Cheap.

Tekst gaat verder onder video

Hoesfoto

De sessies vinden plaats in de vertrouwde Albert Studio in Sydney, waar de band eerder al werkt. Zoals AC/DC ook weer Harry Vanda en George Young inhuurt voor de productie. In de eerste maanden van 1977 wordt het leeuwendeel van het album opgenomen. Al op 21 maart 1977 ligt Let There Be Rock – zoals de plaat gedoopt wordt – in de Australische platenbakken. Tijd om een speciale hoesfoto te maken is er niet. De thuismarkt krijgt weer een eigen artwork: een zwart-wit foto van over de hals van een gitaar razende vingers. Het zijn niet die van Angus of Malcolm – want die zijn elders op tournee – maar van Chris Turner, gitarist van de Australische rockband Buffalo. De internationale versie van Let There Be Rock komt in juli 1977 uit en heeft op de voorkant een foto van de band die op 19 maart dat jaar door Keith Morris is gemaakt tijdens een optreden in de Kursaal Ballroom in Southend, Essex. Het is een sfeervol plaatje dat goed aansluit op de beoogde live sound van het album.

Rock-‘n’-roll beest

Met de selectie songs hoeft de plaat het ook geenszins van het artwork te hebben. Zonder de voorgaande albums ook maar iets te kort te doen, is Let There Be Rock met nummers als Dog Eat Dog, Let There Be Rock, Problem Child, Hell Ain’t A Bad Place To Be en natuurlijk Whole Lotta Rosie het beste werkstuk van AC/DC tot dan toe. Het is het album van een band die definitief zijn eigen geluid gevonden heeft: het stuwende ritme van drummer Phil Rudd en bassist Mark Evans, de onweerstaanbare gitaarriffs van Malcolm Young en de explosieve solo’s van zijn broer Angus. En de vaak vervaarlijk op het randje van de goede smaak balancerende teksten van het rock-‘n’-roll beest Bon Scott. Het album klinkt ook energiek en samenhangend, wat ongetwijfeld te danken is aan de snelheid waarmee het is gemaakt en de druk waaronder de band stond. Tijd om teveel na te denken en moeilijk te doen, is er simpelweg niet.

Tekst gaat verder onder de video

Maniakale energie

Het album wordt in 1977 positief onthaald door de muziekpers. Alom wordt vastgesteld dat het AC/DC inderdaad is gelukt om de maniakale energie van de optredens in de groeven van de lp’s geperst te krijgen. Zoals er ook complimenten uitgedeeld worden aan de kwaliteit van de songs en het superhechte spel van de band. Het jarenlang onafgebroken toeren werpt wat dat betreft zijn vruchten af. In dat opzicht is Let There Be Rock het album waar ze op de kantoren van de platenmaatschappij in Amerika op gehoopt hebben. Het vertaalt zich nog niet direct in een wereldwijde doorbraak. Die wordt pas in 1979 geforceerd met het door Robert ‘Mutt’ Lange geproduceerde Highway To Hell.

Toegangspoort

De 154e plaats in de Amerikaanse Billboard Album 200 voor Let There Be Rock is wat zuinigjes. De 17e plaats in de Britse albumlijst is al heel wat beter, maar dat mag ook wel na de talloze optredens die AC/DC er heeft gegeven. Uitgerekend in Nederland wordt Let There Be Rock een doorslaand succes. Het is trouwens niet de eerste keer dat ons land een toegangspoort tot de rest van de Europese markt blijkt te zijn. Vanwege een professioneel zalencircuit en een alerte media – zowel geschreven als radio en tv – breken ook groepen als Pink Floyd, Little Feat, ABBA, Dire Straits, Toto en later Marillion al vroeg in hun bestaan in Nederland door.

Tekst gaat verder onder de video

Betonuur

Veel is te danken aan de single Whole Lotta Rosie die in augustus 1977 uitgebracht wordt. Het wordt allereerst opgepikt door deejay Alfred Lagarde op dinsdagmiddag op Hilversum 3 – zoals NPO Radio 3 dan nog heet – in zijn Betonuur harde plaatjes mag draaien. Hij steunt AC/DC vanaf de eerste dag en legt dus ook wekelijks Whole Lotta Rosie op de draaitafel. Andere programma’s haken schoorvoetend in en niet vele later stoomt de single op naar een spectaculaire 3e plaats in de Top 40. Het is daarmee de eerste internationale top 10 voor AC/DC. Het bezorgt het album ook een enorme boost. De band scoort in Nederland met het album Let There Be Rock zelfs de eerste top 10 hit buiten het eigen land. Het is een fundament – van beton – waarop het succesverhaal van AC/DC wordt uitgebouwd naar de rest van de wereld.

Johan Cruijff Arena

Tijdens het eerste optreden van AC/DC in jaren, op 7 oktober 2023 op het Powertrip festival in Californië, wordt meer dan voorheen teruggegrepen op songs uit het Bon Scott tijdperk – vooral van Let There Be Rock. De verwachting is dat dit tijdens de komende Power Up Tour van de band niet anders zal zijn. Als het een beetje meezit zullen binnenkort Dog Eat Dog, Whole Lotta Rosie, Let There Be Rock en Hell Ain’t A Bad Place To Be in Amsterdam op oorlogskracht uit de PA knallen. De wereldtournee brengt de band namelijk ook weer naar Nederland, op 5 juni in de Johan Cruijff Arena. Zou het niet leuk zijn als zanger Brian Johnson, de opvolger van Bon Scott, die avond nog even stilstaat bij het belang van Nederland in het succesverhaal van AC/DC?